پایان نامه شناخت ملاک ها ی موجود و مطلوب انتخاب سردبیران گروه های دخلی خبری ایرنا

این فایل در قالب ورد و قابل ویرایش در 215 صفحه می باشد.

فهرست

۱-۱- بیان مساله ۲
۱-۲- اهداف تحقیق : ۳
۱-۳ – فرضیه ها : ۳
۱-۴ – جامعه آماری : ۴
۱-۵ – روش تحقیق : ۴
۱-۷ – متغیرها : ۴
۱-۸ – تعریف مفهومی متغیرها : ۵
۱-۹- تعریف عملیاتی متغیرها ۷
۱-۱۰- محدودیت های پژوهش ۹
مقدمه ۱۰
فصل دوم ۱۰
۲-۱- نگاهی به تعاریف ارتباط، وسایل ارتباط جمعی، ویژگی ها و وظایف ۱۲
تعاریف ارتباط ۱۲
انواع ارتباط ۱۴
ارتباط جمعی یا عمومی: ۱۶
ویژگیهای اصلی ارتباط جمعی ۱۸
ارتباطات و نگرش ۱۸
کارکردهای اصلی رسانههای جمعی ۱۹
وظایف رسانههای خبری ۲۴
۲-۲- خبر و عوامل تاثیرگذار در تولید آن ۲۶
ارزش‌های خبری: ۳۱
برجستگی یا معروفیت شامل شهرت و بدون شهرت. ۳۳
منابع خبری: ۳۸
منابع خبری رسانه‌ها: ۳۹
اعتبار منبع خبر و تاثیرگذاری بر مخاطب ۳۹
جامعه‌شناسی تولید خبر ۴۰
گزینش و استحاله خبر: ۴۲
تغییر جهت در خبر ۴۴
۲-۳- نقش رسانهها در شکل گیری افکار عمومی ۴۵
رسانه و فرهنگ ۴۸
رسانه ها و رفتارهای اجتماعی ۴۹
رسانه ها و کنترل اجتماعی ۵۰
رسانه ها و توسعه سیاسی ۵۳
۲-۴- قدرت و رسانه ۵۴
قدرت‌های تاثیرگذار در فرآیند خبر ۵۵
دروازه‌بانی خبر ۵۶
نگاهی به تاریخچه تئوری دروازه بانی ۵۶
فرایند دروازه بانی ۵۹
عوامل موثر در توجه ارتباط گر به یک خبر: ۶۴
گروه‌های دروازه‌بانی خبر ۶۸
سایر عوامل تاثیرگذار بر فرآیند گزینش خبر: ۶۹
معیار عبور خبر و مدل های دروازه بانی ۷۱
مدیریت در دروازه بانی ۷۶
نقش اجتماعی «دروازه بانی خبر» ۷۷
تاکتیک‌ها و فرا تاکتیک‌ها، ابزار محتوایی دروازه بانان خبری ۷۸
سوگیری در رسانه‌ها ۸۰
نظریه‌های مرتبط با سوگیری ۸۱
سوگیری اجتماعی ۸۳
سوگیری سیاسی ۸۴
برجسته‌سازی ۸۵
اولویت و متغیرها در فرایند برجسته سازی ۹۴
عوامل مؤثر بر برجسته سازی ۹۷
۲-۵- آشنایی با آژانس‌های خبری و خبرگزاری‌ها ۱۰۱
شکل‌گیری آژانس‌های خبری ۱۰۱
تعریف خبرگزاری ۱۰۳
ممیزه های خبری خبرگزاری ها ۱۰۵
محدودیت‌های خبرگزاری‌ها ۱۰۶
مالکیت خبرگزاری‌ها ۱۰۶
خبرگزاریهای دولتی ۱۰۷
مداخله دولت‌ها در خبرگزاریها ۱۰۸
اهمیت وجود خبرگزاریهای دولتی ۱۰۹
خبرگزاری‌ها و جهت‌گیری ۱۰۹
سازمان وسایل ارتباط جمعی به طور اعم ۱۱۰
سردبیری : علم و تجربه ۱۱۴
ویراستار(سردبیر) کیست ؟ ۱۱۴
ویژگی ویراستار (سردبیر) ۱۱۵
وظایف ویراستار(سردبیر) ۱۱۵
ویرایش محتوا ۱۱۶
تلفیق اخبار ۱۱۷
بازآفرینی و تکمیل خبر ۱۱۸
تغییر جهت در خبر ۱۱۸
ویراستار (سردبیر) و وظایف فنی ۱۱۹
خبرگزاریها در ایران ۱۱۹
تاریخچه خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) ۱۲۱
ارکان ایرنا ۱۲۲
اهم وظایف ایرنا ۱۲۳
ساختار تشکیلاتی ایرنا ۱۲۳
چگونگی انتشار اخبار ایرنا ۱۲۴
وظایف سردبیر در ایرنا ۱۲۵
تحصیلات دانشگاهی سردبیران گروه های خبری داخلی ایرنا ۱۲۶
۳-۱- روش پژوهش ۱۲۸
۳-۲- جامعه آماری ۱۲۸
۳-۳- نمونه آماری و روش نمونه گیری ۱۲۹
۳-۴- حجم نمونه و روش نمونه گیری ۱۲۹
۳-۵- ابزار سنجش متغیرها ۱۳۰
۳-۶- سنجش روایی و اعتبار پرسشنامه ۱۳۱
۳-۷- روایی پرسشنامه ۱۳۱
۳-۸- اعتبار پرسشنامه ۱۳۲
۳-۹- روش جمع آوری اطلاعات ۱۳۲
۳-۱۰- روش تجزیه و تحلیل داده ها ۱۳۳
مقدمه ۱۳۵
۴-۱- تجزیه و تحلیل توصیفی ۱۳۶
نتیجه گیری ۱۹۸
مقدمه ۱۹۸
۵-۱- یافته های پژوهش ۲۰۰
پیشنهادها ۲۰۳

تعاریف ارتباط
“ارتباط” و برقراری ارتباط ، شالوده ضروری هرگونه کنش اجتماعی است.تقریبا به تعداد نظریه‌پردازان و صاحبنظران در حوزه ارتباطات، تعاریفی هم از ارتباط در دست است اما در این میان دو تعریف شاخص‌ترند. نخستین تعریف که به مکتب فرآیند نگر معروف شده است، ارتباط را فرآیندی می‌داند که به واسطه آن ارتباط گر یا فرستنده پیام از طریق یک رسانه یا مجرا (وسیله ارتباطی)، پیامی را با تاثیراتی معین به گیرنده یا مخاطب می‌رساند. تعریف دیگر، ارتباط را کنشی اجتماعی می‌داند که افرادی از یک فرهنگ مشخص در واکنش به تجربه خود از واقعیت به مبادله معانی می‌پردازند.
هدف مکتب فرآیندنگر، تفکیک اجزا و مراحل مختلف فرآیند ارتباط است تا به این ترتیب بتواند نحوه کار کل فرآیند ارتباط را بررسی کند. مدل کلامی “هارولد لاسول”[۱] (۱۹۴۸) یکی از اولین نمونه‌های مدل ارتباط به مثابه یک فرآیند است: «چه کسی چه چیزی را از چه مجرایی به چه کسی و با چه تاثیر می گوید.» از آنجا که او مشخصا به تبلیغات (ارتباط اقناعی) توجه داشت، بر مفهوم تاثیر ارتباط تاکید می کرد. از نظر متفکران دیگر، مفاهیم، قصد و بافت ارتباط، اهمیت اساسی دارند زیرا بیشتر ارتباط گران از ایجاد ارتباط هدفی دارند و نیز شرایط اجتماعی ارتباط لزوما بر نحوهِ بیان و فهم پیام‌ها تاثیر می‌گذارد.(گیل و آدامز،۲۰۰۲)
“ویلبر شرام”[۲] در کتاب “فراگرد و تاثیر ارتباط اجتماعی” می گوید: در فراگرد ارتباط بطور کلی می‌خواهیم با گیرنده پیام خود در یک مورد و مساله معین همانندی (اشتراک فکر) ایجاد کنیم. وی ارتباط را ابزاری می خواند که هستی جوامع را امکانپذیر می‌سازد. “چارلز کولی”[۳] نیز در کتاب “مفهوم ارتباط در سازمان‌های اجتماعی” ارتباط را مکانیسمی می‌خواند که روابط انسانی بر اساس و به وسیله آن بوجود می‌آید و تمام مظاهر فکری و وسایل انتقال و حفظ آنها در مکان و زمان بر پایه آن توسعه پیدا می‌کند. وی می‌گوید: در حقیقت ارتباط “فراگرد انتقال اطلاعات با وسایل ارتباطی گوناگون از یک نقطه، یک شخص یا یک دستگاه به دیگر است.”(محسنیان راد، ۱۳۶۸)
“کلود شانون”[۴] و “وارن ویور”[۵] ، کلمه ارتباط را معرف تمام جریان‌هایی می‌دانند که به‌وسیله آن یک اندیشه می‌تواند اندیشه دیگر را تحت تاثیر قرار دهد. به عبارت دیگر ارتباط سبب می‌شود که وجدان انسان در وجدان دیگران، تصاویر، مفاهیم، تمایلات و رفتارها و آثار روانی گوناگونی پدید آورد.
منبع با اهداف خاص خود پیام را رمزگذاری کرده و به سوی گیرنده ارسال می کند. گیرنده هم پیام دریافتی را که پارازیت های محیط روی آن اثر گذاشته است، رمزخوانی کرده و دریافت می کند.
دکتر “مهدی محسنیان‌راد” در کتاب ارتباطات انسانی در تعریف ارتباط می‌نویسد: “ارتباط عبارتست از فراگرد انتقال پیام از سوی فرستنده برای گیرنده مشروط بر اینکه در گیرنده پیام مشابهت معنی با معنی مورد نظر فرستنده پیام ایجاد شود.”
“ادوین امری”[۶] نویسنده آمریکایی در کتاب “مقدمه ای بر ارتباطات جمعی” در تعریف ارتباط می‌نویسد: “ارتباط، عبارت از فن‌آوری انتقال اطلاعات و افکار و رفتاری انسانی از یک شخص به شخص دیگر است.”
به هر حال، ما برای برآورده ساختن نیازهای روزمره اقتصادی و اجتماعی، سرگرم شدن، بروز خلاقیت اجتماعی و مبادله اطلاعات باید ارتباط برقرار کنیم. در واقع ارتباط ما را به شبکه‌ همواره گسترش یابنده انسان‌ها پیوند می‌زند.
انواع ارتباط
ارتباطات در شرایط مختلف و با افراد و گروه‌های مختلف شکل می‌گیرد. گاه ما با خود ارتباط برقرار می‌کنیم و زمانی با انسانی دیگر و در زمانی دیگر با تعداد کثیری از انسانها.
عناصر ارتباط در ساده‌ترین جریان ارتباطی شامل سه عنصر اصلی “پیام دهنده”، “پیام” و “پیام گیرنده” است.
در ارتباط مستقیم ،پیام دهنده یک شخص واحد است که پیام خود را در قالب کلام، نگاه، لبخند، اشاره و.. به گیرنده پیام که او هم یک شخص واحد است، منتقل می‌کند.
در ارتباط غیرمستقیم برای برقراری ارتباط از یک وسیله ارتباطی استفاده می‌شود. بنا بر این یک عنصر جدید به نام “وسایل ارتباطی” به عنوان چهارمین عنصر وارد فرآیند ارتباط می‌شود.
در این نوع ارتباط، پیام در وسیله ارتباطی است و به‌عبارتی فرآیند ارتباط دارای چهار عنصر شامل فرستنده پیام، پیام، وسیله ارتباطی و مخاطب است.
دکتر “باقر ساروخانی” در تقسیم بندی انواع ارتباط، ارتباط را به هشت نوع تقسیم می‌کند:
۱- ارتباط مستقیم: ارتباطی بدون واسطه بین انسان یا انسان‌هایی دیگر است.
۲- ارتباط جهانی: با درنظر گرفتن محدوده ارتباطات، ارتباط به دو نوع ملی و جهانی تقسیم
می‌شود.
۳- ارتباط احساس برانگیز: فرآیند ارتباطی است که از طریق سخن یا نمادهای گوناگون برقرار می‌شود بدون آنکه معنای دقیقی انتقال یافته باشد. در جریان این نوع فرآیند ارتباطی، انتقال نمادها موجب همبستگی اجتماعی و آمادگی روانی می‌شود. قسمت اعظم ارتباطاتی که از طریق هنر و به ویژه موسیقی برقرار می‌شود، این نوع ارتباط است.
۴- ارتباط معطوف به هدف: در این نوع ارتباط، برقرار کننده ارتباط دارای هدفی خاص، از پیش تعیین شده و برخوردار از برنامه‌ای مدون است.
۵- ارتباط بازتابی: در این نوع ارتباط، هدفی از پیش تعیین شده وجود ندارد و افراد یکباره و بدون آگاهی قبلی، در جریان ارتباط قرار می‌گیرند.
۶- ارتباط اجتماعی: به ارتباطاتی گفته می‌شود که موجب انتقال معانی یا پیام‌هایی در بین جمع می‌شوند. ویژگی این ارتباط آن است که بیش از یک نفر در جریان آن قرار دارد، نشانه‌ها یا نمادهایی حامل پیام هستند و مجراها در انتقال پیام و ایجاد ارتباط اجتماعی، کاربرد گسترده دارند.”ژرژ میلر”[۷] در کتاب “زبان و ارتباط”، چهار هدف را برای ارتباط اجتماعی برمی‌شمارد که عبارتند از: ۱) یکسان‌تر کردن اطلاعات، ۲) یکسان‌تر کردن افکار عمومی، ۳) دگرگونی سلسله مراتب گروهی و ۴) اظهار و انتقال حالات عاطفی.
۷- فراارتباط: به معنای ارتباطی است که قواعد ارتباط یا ارتباط های بعدی را مشخص می‌کند. ماورای ارتباط می‌تواند یک حرکت بدنی، یک لبخند یا حتی نگاه باشد. وقتی کسی سخن می‌گوید و ما ابرو درهم می‌کشیم، این ماورای ارتباط است زیرا از این طریق پیامی به او می‌رسانیم.
۸- ارتباط حرکتی: ارتباطی است که با تکیه بر حرکات بدن مانند حرکات چهره، دست و سر و گردن، صورت می‌گیرد، نه از طریق سخن. در این ارتباط عنصر کلام وجود ندارد.
در میان انواع ارتباطات، ارتباط جمعی یا عمومی از اهمیت بیشتری برخوردار است و اساسا شامل برنامه‌های سرگرم کننده و انتشار اخبار و اطلاعاتی است که سازمان‌های دولتی یا شرکت‌های خصوصی برای خیل عظیم مخاطبان خود پخش می‌کنند.(ساروخانی،۱۳۶۷)
ارتباط جمعی یا عمومی:
اگر از دیدگاه فردی به ارتباط بنگریم، ارتباط ما را قادر می کند تا به عضو مفید و موثری برای اجتماع تبدیل شویم و از منظر اجتماعی، ارتباط بین اجزای جامعه رشد و بقای جامعه را تضمین می کند. “ارتباط جمعی”[۸] نوعی از ارتباط است که بر اساس آن، فرد با تعداد کثیری از انسان‌های دیگر ارتباط برقرار می‌کند. این ارتباط، فراگرد تفهیم و تفاهم و تسهیم معنی با شمار کثیری از انسان‌های دیگر است.(فرهنگی،۱۳۶۸)
“ژان کازنو”[۹] در کتاب جامعه شناسی “وسایل ارتباط جمعی”[۱۰] درتعریف ارتباط جمعی می‌نویسد: ارتباط جمعی عبارت از آن وسیله ارتباطی است که مورد توجه عده کثیری قرار می‌گیرد.
ارتباطات، حاوی پیام‌هایی است که میان طرفین گفت و گو مبادله می‌شود. ترکیب و محتوای این پیام‌ها تاحدی به نظر خالقین آنها وابسته است و پیامدهای گوناگونی می‌تواند داشته باشد.
در ارتباط جمعی به سبب فراوانی پیام‌ها، وسعت میدان ارتباط، پراکندگی پیام گیرندگان و همچنین لزوم پخش سریع پیام‌های ارتباطی، دیگر امکان ارتباط مستقیم وجود ندارد و جریان ارتباط غیرمستقیم به عناصر تازه‌ای نیازمند است.
در این نوع ارتباط برای برقراری ارتباط، فرستنده، کانال، گیرنده، سه عنصر اصلی برقراری ارتباط به شمار می‌روند. معمولا در ارتباطات جمعی هر یک از سه عنصر نیازمند سازمان و وسایل خاصی است تا ارتباط برقرار شود.
ارتباط جمعی بیشتر از طریق رسمیت، ساختار و برنامه‌ریزی خود، قابل تشخیص است. امروزه به این ارتباط توجه زیادی می‌شود و دست‌اندرکاران سیاست، تجارت و … کم و بیش، بیشترین تلاش خود را در جهت بهبود آن مبذول داشته و خود را ملزم و مکلف به شناخت بهتر آن و فراگیری نکات ظریف آن می‌دانند.
در بالاترین سطح، ارتباطات در متن روابط موجود در بین ارتباط گیرندگان مبادله می‌شود و در فرآیند ارتباط روابط را دگرگون می‌کند.
“ژوزف تی کلاپر”[۱۱] در کتاب “تاثیر ارتباط جمعی”[۱۲] می گوید: “ارتباط جمعی عبارت است از رساندن اطلاعات، ایده‌ها و برداشت‌ها از طریق وسایل ارتباطی و دریافت این اطلاعات به وسیله عده زیادی از انسانها در یک زمان.” (محسنیان راد،۱۳۶۸)
وسایل ارتباط جمعی در تمدن‌های جدید بوجود آمده و ویژگی اصلی آنها قدرت و شعاع عمل گسترده است.
انتشار اخبار از رسانه‌های جمعی که با هدف انتقال اطلاعات و پیام‌های همراه آن صورت می‌گیرد، جزئی از روند ارتباطات است که در آن رسانه‌های خبری به عنوان منبع ارتباط، خبر را به گیرنده یا مخاطبان انتقال می‌دهند. (کازنو،۱۹۸۲)
ویژگی‌های اصلی ارتباط جمعی
ارتباط جمعی یکی از فرآیندهای ارتباطی است که در سطح جامعه عمل می‌کند و به سهولت از روی ویژگی نهادی بودنش شناخته می‌شود، ترکیبی از هدف، سازمان و فعالیت عملی.در ارتباط جمعی، منبع یک فرد واحد نیست بلکه سازمانی رسمی، و فرستنده اغلب یک ارتباط‌‌‌ ساز حرفه‌ای است. پیام، منحصر به فرد، متغیر و غیرقابل پیش‌بینی نیست بلکه معمولا ساخته و پرداخته، به معیار شده و تکثیر شده است. پیام همچنین ثمره کار و کالایی دارای ارزش مبادله است و گوشه‌چشمی نمادین به ارزش مصرف دارد. رابطه میان فرستنده و گیرنده یک‌جهتی و بندرت دوطرفه، ضرورتا غیرشخصی و اغلب “مستقل از اخلاق” و قابل پیش‌بینی است به این معنا که معمولا فرستنده، مسوولیت تاثیرات خاص پیام بر افراد را بر عهده نمی‌گیرد، او فقط پیام را در مقابل پول یا توجه مبادله می‌کند.
غیرشخصی بودن تا حدودی از فاصله فیزیکی و اجتماعی میان فرستنده و گیرنده ناشی می‌شود و تا حدودی از غیرشخصی بودن نقش ارتباط ساز جمعی که معمولا تحت سیطره هنجارهای بی‌طرفی و فاصله‌گذاری قرار دارد، متاثر است.
ارتباط جمعی اغلب دربرگیرنده تماس همزمان بین فرستنده و گیرندگان بسیار است که تاثیری فوری و در سطحی بسیار گسترده را فراهم می‌سازد و پاسخ فوری تعداد زیادی از مردم را در یک لحظه در پی دارد. هر چند یکنواختی تاثیر را نمی‌توان مفروض دانست اما بسیار احتمال می‌رود که نسبت به اشاعه متوالی اطلاعات از فرد به فرد، تنوع پاسخ‌های بسیار کمتر باشد.
ارتباطات و نگرش
“دیوید برلو” (۱۹۶۰) اثرات نگرش‌ها بر ارتباطات را برشمرده است. اگر ارتباط گران یا ارتباط‌‌‌ سازان نگرش مثبتی نسبت به خود داشته باشند، این اعتماد به نفس به ایشان کمک می‌کند که با دیگران ارتباطی موفقیت‌آمیز و قانع کننده برقرار کنند. نگرش آن‌ها به موضوعی که بدان می‌پردازند نیز به همین میزان اهمیت دارد. دانشمندان علوم اجتماعی نشان داده‌اند که چنانچه ارتباط‌ گران بخواهند تغییری در نگرش مخاطبان‌شان ایجاد کنند، باید بتوانند مخاطبان را قانع کند که ماهر و مطمئن‌اند، باید گیرا و جذاب باشند و بتوانند نشان دهند با زمینه‌های ذهنی علایق مخاطبانشان آشنایی دارند. اگر ارتباط گران بتوانند نشان دهند که نظر مخاطبان برایشان اهمیت دارد، مخاطبان نیز به نوبه خود آمادگی بیشتری برای توجه کردن به پیام آن‌ها از خود نشان می‌دهند. این اطمینان و توجه باعث می‌شود که ارتباطات بر نگرش و در پی آن بر رفتار انسان تاثیر می‌گذارد.