کمبود آب تهدید اساسی برای بقای انسان ومحیط زیست است. امنیت غذایی، بهداشت و اقتصاد تحت تأثیر کمبود آب به شدت صدمه می بیند.
سرانه آب در ایران در سال های 1337- 1335 حدود 4000 تا 5000 متر مکعب در سال بوده و در حال حاضر به کمتر از 2000 متر مکعب به ازای هر نفر در سال رسیده است و پیش بینی می شود در سال 1400 به کمتر از 1000 متر مکعب در سال برسد.در سطح جهانی حدود 70 درصد منابع آب (آب رودخانه ها و آب های زیرزمینی) برای آبیاری محصولات کشاورزی، 20 درصد برای صنعت و 10 درصد برای مصارف شهری استفاده می شود.
از لحاظ اقتصادی و رقابت موجود بین این سه بخش، اختصاص این همه آب برای کشاورزی با صرفه نیست.
بنابراین، بخش کشاورزی به عنوان مصرف کنندة عمدة آب (بیش از 90 درصد آب قابل دسترس) بایستی ضمن رقابت سرسختانه و مستمر با سایر بخشها از جمله صنعت، شرب و خانگی به ارزش اقتصادی آب، بیشتر توجه نماید و روش هایی جهت صرفه جویی در مصرف آب را به کار گیرد و تنها در این صورت است که تداوم مصرف امکانپذیر است. یکی از این راهکارها کم آبیاری در کشاورزی است .