نگاهی به روش تدریس مبتنی بر خلاقیت

    نگاهی به روش تدریس مبتنی بر خلاقی

سالیانی است که به خلاقیت به مثابه یکی از توانمندی های عالی ذهنی مورد توجه قرار می گیرد. این موضوع مورد توجه فلاسفه ، دانشمندان علوم تجربی، و دانشمندان علوم نظری و انسانی بوده است. برای گسترش دامنه بررسی خلاقیت و روشن سازی دورن داشت خلاقیت، روان شناسان، به ویژه روان شناسان حوزه آموزش و پرورش زحمات زیادی را متحمل شده اند. با اینهمه، آنچه در زمینه ی خلاقیت ارائه شده است، بیشتر در برگیرنده ی شیوه های پرورش خلاقیت است، و کم تر به این امر که چگونه می توان مبتنی بر خلاقیت عمل کرد، پرداخته شده است. در روش تدریس مبتنی بر خلاقیت، تلاش بر این است که شیوه خلاقانه عمل کردن از سوی معلم و دانش آموز باز نموده شود. معلم باید با استفاده از روش تدریس حاضر به گونه ای تدریس کند که بتوان با شاخص های خلاقیت آن را خلاقانه نامید. دانش آموزان هم باید در فراگیری از راه های خلاقانه بهره گیرد.

       روش تدریس مبتنی بر خلاقیت، اندک زمانی است که مورد توجه قرار گرفته است. اوج توجه به روش تدریس مبتنی بر خلاقیت پس از دهه ی 1980 بوده است. ولی بیشترین توجه به خلاقیت از حدود نیمه دوم قرن بیستم آغاز شده است. ج.پ.گیلفورد از پیشگامان پژوهش در زمینه خلاقیت بوده و – پژوهش های زیادی را در این باره انجام داده است. در آغاز کار، تعاریف زیادی از سوی کسان زیادی درباره ی خلاقیت ارائه می شد و برداشت های متفاوتی هم از آن در میان بود. برای مثال، رابرت . ام . گانیه بر این باور بود که خلافیت گونه ای از حل مسئله است. ت