مقاله پهلوی

لینک خرید و دانلود در پایین صفحه

فرمت فایل : word (قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات :79

مقدمه

علاقه و اشتیاق مردم به آگاهی از رویدادهای تاریخ معاصر، بخصوص آنچه در دوران سلطنت پهلویها بر ایران گذشته است، طی سالهای اخیر موجب انتشار کتب و آثار تحقیقی بسیاری در این زمینه شده است، که بسیاری از آنها ارزنده و ماندنی، و بعضی با کمال تأسف افسانه پردازی و گمراه کننده است. بعضی از نهادهای انقلابی و مؤسسات فرهنگی و پژوهشی که به اسناد و مدارک معتبری از این دوران دسترسی دارند با انتشار تدریجی این اسناد در مجموعه های مختلف، کمک بزرگی به روشن شدن نقاط تاریک این دورة حساس تاریخ کشور ما می کنند، که به واسطة طبیعت خود خوانندگان محدودی دارند. ولی تحقیقاتی که در این زمینه با استفاده از منابع مختلف داخلی و خارجی به عمل می آید و ترجمة آثار تحقیقی و معتبری که دربارة تاریخ معاصر ایران در خارج منتشر شده، بالطبع خوانندگان بیشتری را به سوی خود جلب می نمایند.

اما در کنار آثار ارزنده ای که به آن اشاره شد، در سالهای اخیر کتابهائی نیز، بیشتر به صورت افسانه و رمان، ولی در شکل و قالب اثر تاریخی منتشر شده است، که هر چند ممکن است برای خواننده جالب و سرگرم کننده باشد، پر از اشتباهات تاریخی و گمراه کننده است. نویسندگان این آثار، اگر نوشتة خود را تحت عنوان رمان تاریخی منتشر می کردند اشکالی نداشت، ولی مشکل کار در این است که این نوشته ها در قالب آثار مستند تاریخی به خوانندگان عرضه می شود، در حالی که برخلاف روال معمول در ارائة این آثار، فاقد منابع معتبری است و نویسنده به خود اجازه می دهد که رویدادهای تاریخی و حتی مطالبی را که از اشخاص نقل قول می کند، بدون اشاره به مأخذ و منبع گفتار خود روی کاغذ بیاورد و خواننده نیز ظاهراً چاره ای جز قبول تمام این مطالب ندارد.

نمونه های دیگری از این نوع «آثار تاریخی» جمع آوری و تلفیق آثار دیگران، آن هم به صورت خام و بدون رعایت تقدم و تأخر تاریخی یا لااقل هماهنگ ساختن مطالب با یکدیگر است، که به قول نویسندة صاحبنظر آقای کریم امامی باید آن را «تاریخ نگاری به شیوة مونتاژ» نامید. در این نوع کتب به اصطلاح تاریخی به صحت و سقم مطالبی که نقل می شود و معتبر بودن منابعی که این مطالب از آنها منتقل می گردد توجه نمی شود. مطالب غالباً نقل از روزنامه ها و مجلات گذشته است، که هیچ یک به عنوان یک منبع تاریخی قابل استناد نیستند، و در یکی از این کتابها دیدم که حتی سطر اول آن دربارة تاریخ تولد قهرمان اصلی کتاب نیز اشتباه نوشته شده است.

باید اضافه کنم که این اشتباهات در نقل رویدادهای تاریخی یا تحلیل تاریخ معاصر ایران منحصر به نویسندگان ایرانی نیست. متأسفانه در میان مردم ما، این باور غلط رواج یافته است، که هر چه نویسندگان و تحلیل گران خارجی دربارة مسائل ایران می نویسند درست و قابل استناد است و به همین جهت آثار نویسندگان خارجی دربارة ایران، هر قدر که سطحی و مغرضانه باشد ترجمه و منتشر می شود، در حالی که بعضی از این نوشته ها اصلاً ارزش ترجمه ندارد، و بسیاری دیگر دارای اشتباهاتی است که اگر در مقدمه یا حاشیة این مطالب یادآوری نشود باعث گمراهی می گردد. حتی نویسندگان و محققین معروف و معتبری مانند «ریچارد کاتم» و «جیمز بیل» که خود را کارشناس مسائل ایران می دانند، در تحلیل وقایع ایران دچار اشتباهات فراوانی شده و در جریان انقلاب ایران، با پیش بینی های غلط خود دربارة پیامدهای این انقلاب دولتمردان آمریکائی را گمراه کردند، تا چه رسد به نویسندگان خیالپردازی نظیر محمد حسنین هیکل مصری، که نوشته هایش دربارة ایران پر از غلط و اشتباهات فاحش تاریخی است و به نظر من اصلاً ارزش ترجمه به زبان فارسی را ندارد.

به عقیدة نویسنده، در ترجمة آثار نویسندگان خارجی به زبان فارسی، بخصوص در مورد دولتمردان و دیپلماتهای خارجی که خاطرات مأموریت خود را در ایران به رشتة تحریر درآورده اند، معرفی نویسنده و انگیزه و هدفهای او از نگارش این مطالب و همچنین تذکر اشتباهات و قضاوتهای نادرست او ضروری است. از آخرین کتابهائی که در این زمینه منتشر شده و در تهیة این کتاب نیز مورد استفاده قرار گرفته، کتاب «نامه هائی از تهران» است که تحت عنوان «نامه های خصوصی و گزارشهای محرمانة سرریدر بولارد سفیر کبیر انگلستان در تهران» به ترجمة آقای غلامحسین میرزاصالح انتشار یافته است. کتاب از نظر روشن ساختن سیاست مزورانة انگلیس در ایران ارزنده و قابل استناد است، ولی حق این بود که آقای میرزاصالح نیز خود مقدمه ای بر این کتاب می نوشتند و در آن، این سفیر لئیم و بدخواه ایران را که حتی چرچیل نخست وزیر انگلستان نیز، با همة خصومتی که نسبت به ایران داشته، دربارة او می نویسد «سرریدر بولارد نسبت به همة ایرانیان کینه دارد که طبعاً به کفایت او و منابع ما لطمه می زند» به خوانندگان ایرانی معرفی می نمودند تا دربارة نوشته های غرض آلود او نسبت به ایران و مردم ایران گمراه نشوند.

گفتنی است که اشتباه و غرض ورزی نسبت به ایران منحصر به نویسندگان خارجی نیست. بعضی از نویسندگان ایرانی مقیم خارج هم با وجود این که حس وطن پرستی و ملیت ایرانی آنها ایجاب می کند دربارة مسائل ایران منصفانه قضاوت کنند و اطلاعات غلطی به خوانندگان آثار خود ارائه ندهند حقایق تاریخی را با اغراض شخصی خود وارونه جلوه می دهند. یکی از نویسندگان ایرانی مقیم خارج آقای امیر طاهری است، که در آخرین کتاب خود تحت عنوان «زندگی ناشناختة شاه» علاوه بر اشتباهات مکرر در ذکر وقایع تاریخی، دربارة بعضی مطالب بدیهی مربوط به تاریخ چند سالة اخیر هم اشتباه کرده و به طور نمونه می نویسد کنفرانس گوادلوپ با حضور سران هفت کشور صنعتی جهان تشکیل شد، و به نظریات نخست وزیران ژاپن و کانادا نیز که به گمان ایشان در این کنفرانس حضور داشته اند اشاره کرده، که کذب محض است. زیرا در کنفرانس گوادلوپ، که ایشان آن را با کنفرانس های معمول سالانة سران هفت کشور بزرگ صنعتی جهان اشتباه کرده اند، فقط رهبران چهار کشور آمریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان حضور داشتند. این کنفرانس در بحبوحة انقلاب ایران و به دعوت ژیسکار دستن رئیس جمهور وقت فرانسه تشکیل شد و موضوع اصلی مورد بحث کنفرانس نیز مسائل مربوط به ایران بود.

احزاب سیاسی در عصر پهلوی

 احزاب سیاسی به عنوان یکی از مهمترین  سازمانهای جامعه مدنی و از ابزار و لوازم اصلی تحقق دموکراسی واقعی بوده که نقش مهمی درحفظ و توسعه این نظام سیاسی دارند . در ایران نیز یکی از مقولات مهمی که در یکصد سال اخیر ( بعد از مشروطیت و تشکیل پارلمان ) جزئی از رهیافت  سیاسی برای مبارزات انتخاباتی  و جلب مشارکت مردمی در جهت تحقق حاکمیت اراده مردم در اداره  امور کشور قرارداشته است، موضوع احزاب  و تشکل های مردمی بوده است .

1- در عصر پهلوی، سازمان­ها، گروه­ها و احزابی شکل گرفتند که جز معدودی از آنها گسیختگی ارتباط با لایه­های درونی جامعه، ویژگی اساسی آنها محسوب می شد.در واقعیت با نگاهی به تشکیل و تداوم سازو کار جزیی در کشورهای صنعتی پیشرفته، در میابیم که وابستگی دولت مرکزی به طبقات و شرایط اقتصادی آنها، موجب می شود طبقات گوناگون اجتماعی، هر یک جایگاه خود را در ساختار قدرت دارا هستند و احزاب وظیفه­ی هدایت رفتارهای طبقاتی و ایجاد حلقه­ای ارتباطی میان دولت و اقشار و طبقات گوناگون را ایفا می کنند.در عصر پهلوی، گونه­ای از احزاب، اپوزوسیون حکومت بودند که مشی خود را براساس تغییر و تحول مناسبات قدرت از طریق مختلف شکل می دادند و در مقابل در پاره ای  موارد  نیز بنا به ملاحظات کلان سیاسی و بعضا از سوی نهاد های دولتی گونه ای خاص از احزاب به شکل فرمایشی تشکیل شده اند- همچون مردم- ملیون- ایران نوین و رستاخیز- که از بدو امر پارادوکسیکال به نظر میرسند چرا که از وجود پایگاه اجتماعی که خون رگهای حزب است بی بهره اند .

احزاب سیاسی در غرب در واقع حاصل و برآیند مبارزات صنفی-طبقاتی  هستند  که بعضاً پیشینه  این مبارزات  به چند سده  می رسد .  به عبارت دیگر  ابتدا نهادها، گروهها ، انجمن ها و مجامع صنفی-طبقاتی ( در اشکال  و حوزه های مختلف فرهنگی ، اقتصادی ، سیاسی و اجتماعی ) و نظایر آن برای طرح خواسته ها و تقاضاها  وتامین منافع و علایق خود و در ادامه برای شرکت در مناسبات قدرت  تشکیل گشتند و در این را ه فرآیند  مبارزات  متعددی را پشت سر گذاشتند و در نهایت  احزاب  سیاسی  مختلف  (‌هر کدام نماینده منافع  خاص ) ‌سر بر آوردند .

نکته حائز اهمیت و شایان توجه دیگر این است که در این جوامع ، این احزاب  بودند که پس از مبارزات  انتخابی  وکسب اکثریت آرای  مردم و به دست گرفتن  قدرت ، دولت(Governement) را تشکیل می دادند و به عبارت دیگر  در این کشور ها احزاب  در قدرت شریک هستند.این بدین معنی نیست که در جوامع شرقی حزب(Party) هیچ نقشی در زمام داری جامعه نداشته است بلکه این نقش منسجم پایدار و هدفمند – حد اقل در قیاس با دول اروپا – نبوده است.

در اینجا نمیخواهیم احزاب ساخته ی دولت در جوامع شرقی را نفی کنیم یا اینکه بر آن باشیم که در طول تاریخ جهانی احزاب سیاسی ،‌هیچ حزبی به دست دولت یا پس از تشکیل دولت توسط آن ایجاد نشده است  بلکه  منظور آنست که  این امر در جوامع اروپایی به عنوان یک قاعده مرسوم نیست .

 یکی از عمده ترین تحلیل های صورت گرفته بر ان است که احزاب سیاسی که  پس از مشروطیت و در عصر پهلوی در ایران سر برآوردند روند تکامل  خود را طی نکردند ، یعنی کمتر حاصل مبارزات  صنفی – سیاسی  تاریخی خاص بودند بلکه یا در پی وقوع  تحولات اجتماعی سریع ، انقلابها و کودتا و تغییر دولتها و پیدایش دوران  فترت سیاسی  سربر آوردند ، یا به واسطه ی برخی سیاستهای خاص دیکته شده  از سوی نظام سیاسی  وقت در این میان وجه غالب  در این میان عمدتا ً با احزاب  دولتی یا احزاب تاسیس شده پس از به قدرت رسیدن یک دولت تازه بود .این احزاب در پی روی کار آمدن دولتی جدید و عمدتا ً تحت تاثیر شخصیت رئیس دولت  یا از سوی مقامات یا دست اندر کاران آن دولت  یا جریانات  و گروههایی  که در به قدرت  رسیدن  دولت  مذکور  نقش داشتند ایجاد می شدند.

در اینجا می توان حزب دمکرات قوام، احزاب مردم، ملیون، ایران نوین  و بعد ها حزب رستاخیز را برشمرد. عمر این احزاب نیز همانگونه که در تاریخ  نیم قرن  اخیر دیده می شود بسیار کوتاه است  و معمولاً با ظهور  دولت جدید  ظاهر می شوند و با سقوط یا خاتمه دوره ی قانونی آن ، عمر آنان نیز خاتمه می یابد  وضرورت  وجودی خود را از دست می دادند.

تاریخ نگاری در دوره پهلوی 128ص

128 ص

« مختصری از تاریخ نگاری در ایران تا عصر پهلوی »

            نتیجه می گوید: «نخستین بار ایرانیان تاریخ را درک کردند و آن را به دورانهای مختلف تقسیم کردند» و هرودوت تاریخ خویش را چنین آغاز می کند: «به روایات ایرانیان بهترین تاریخ شناسان هستند….».

            غرض از نقل دو قول مذکور این بود که در آغاز، علم تاریخ در بیشتر کشورهای شرق و غرب، علمی ناشناخته بود و فقط در ایران وقایع روزانه در بار و رویدادهای کشور را در روزنامه ها، آیین نامه ها، خداینامه ها، تاج نامه ها، سالنامه ها و شاهنامه ها می نوشتند. اما این بدان مفهوم نیست که در آن دوره، تاریخنگاری به مفهوم امروزین رواج داشته است، بلکه بر عکس در ایران عصر باستان تاریخنگاری اهمیت زیادی نداشت و حتی یک اثر تاریخی واقعی که متعلق به این دوره باشد در دست نیست.

            اشپولر می گوید: «در میان نوشته های جوامع زردشتی بعد از اسلام و در میان آثار فارسیان هند(پناهندگان زردشتی سال 98/717) هیچ اثر واقعی تاریخی، چه از ریشه قبل از اسلامی و چه بعد از اسلامی دیده نمی شود.»

            وی پس از ذکر تاریخچه ای از تاریخنگاری اعراب قبل و بعد از ظهور اسلام، نتیجه می گیرد که بنابر این در بان عربی نوعی تاریخنگاری وجود داشت که در زبان فارسی دیده نمی شده است و همین امر دلیلی بوده برای اینکه ایرانیان، آثار تاریخی شان را به زبان عربی بنویسند همچنانکه تاثیر زبان عربی در جهان اسلام و ضرورتی که ایرانیان برای حفظ تماس خودشان با دنیای عرب احساس می کردندن، می تواند دلایل دیگر این رویکرد در عرصه تاریخنگاری باشد.

            درست است که شعر و تاریخ در اعراب، عمری دیرینه داشته ولی نوشته هرودوت، پدر تاریخ را که بی شک با تاریخ ایران و ملل مختلف آشنایی کامل داشته است را نیز نباید با بی اعتنایی برگزار کرد.

            به هر حال با ورود اعراب به ایران نیز تاریخنگاری ایرانی دستخوش دگرگونی چدی نشد و رشدی کیفی نکرد. با ظهور سلسله های ایرانی نژاد که گسترش زبان فارسی و تکامل فرهنگی را در پی داشت، تاریخنگاری ایرانی نیز ایجاد شد و تاریخ طبری در عصر سامانیان که یک «سلسله ایرانی نژاد» بود به فارسی ترجمه شد. بلافاصله بعد از ترجمه تاریخ طبری به فارسی(در حدود سال 352/963) سلسله های ترک نژاد در اکثر ولایات ایران به حکومت رسیدند. آنها که سرسپردگان مذهب تسنن به شمار می رفتند و ارثان فرهنگی سلسله های ایرانی نژاد شدند. بزرگترین سلطان سلسله غزنوی یعنی سلطان محمود، حامی فردوسی و از جمله طرفتداران واقعی تسنن اسلامی در دره سند محسوب می شد. مقارن روی کار آمدن سلجوقیان در قرن پنجم، سه نوع تاریخنگاری در ایران قابل شناسایی است. تاریخنگاری اسلام شمولی، تاریخنگاری محلی و تاریخنگاری سلسله ای.

            سلجوقیان علاقمند بودند که فرهنگ ایرانی را اقتباس نمایند و سعی می کردند که نژاد تورانی خود را فراموش کرده و در عمق ایرانیت فرو روند. ترکان پیروز زبان فارسی را به صورت دومین زبان فرهنگی جهان اسلام مسجل کردند ولی در عرصه تاریخنگاری جز تعداد زیادی از ترجمه های متون تاریخی که در واقع روایاتی از شرایط زندگی ایرانیان بودند، چیز چندانی تولید نکردند، دامنه تاریخنگاری این عصر محدود و تنگ و محصولات تاریخنگاری فارسی در زمان حکومت سلاجقه و خوارزمشاهیان، بی نهایت کمتر است.

            تحولات تاریخنگاری فارسی اما در حوالی ایلغار مغول در سال 616/1220 و بعدها در سال 654/1256 رخ نمود. این لشکر کشی برای مردم شرق یعنی ماورءالنهر خراسان مصیبت بار بود، اکثر دهقانهای ایرانی از بین رفتند و طبقه دهقان هم نفوذ خود را از دست داد.

            مغولان با تاکید بر مذهب و فرهنگ خود، چندین دهه سنتهای ملی و فرهنگی شان را حفظ کردند و این در حالی بود که ایرانیان نیز برای احیاء زبان و فرهنگ ایرانی بیکار ننشستند. در عرصه تاریخنگاری این دوره، دو مورخ برجسته یعنی عطاملک جوینی و رشید الدین فضل الله همدانی ظهور کردند که اولی به سبک پیچیده و مصنوع و دومی به سبک ساده و صریح می نوشت، هر دو مورخ مذکور به روش تاریخنگاری اعراب آشنا بودند و در آثار آنان می توان درک عمیق، فهم تاریخی و توجه به مسایل اجتماعی و اقتصادی را مشاهده کرد.

دانلود پاورپوینت خانه های تاریخی تبریز

پاورپوینت خانه های تاریخی تبریز در 84 اسلاید کامل و قابل ویرایش می باشد.

تبریز
مقدمه
تبریز به عنوان یکی از مهم ترین شهرهای کشور با بیشینه تاریخی و فرهنگی از گذشته های دور بنیانگذار بسیاری از سبک های هنری و پیشگام در عرصه های فرهنگی و اجتماعی بوده است.
شهر تبریز به عنوان مرکز ولیعهد نشین عصر قاجار و دومین شهر پر رونق کشور از لحاظ داشتن خانه های قدیمی،بسیار در خور توجه است.طبق مطالعات اولیه حدود 300 خانه قدیمی ارزشمند در شهر تبریز وجود دارد که از این میان نزدیک به 80 باب از آنها با معرفی میراث فرهنگی با کاربری فرهنگی تثبیت شده اند تا از گزند تخریب مصون بمانند.

فهرستی از خانه های تاریخی تبریز

-خانه کوزه کنانی (مشروطه)                             -خانه امیر کبیر (امیر نظام) ، قاجاریه
-خانه های قدکی-بهنام-گنجه ای زاده ، قاجاریه       -خانه علوی ، قاجاریه
-خانه سلماسی ، اوائل قاجار                             -خانه حریری ، قاجاریه
-خانه دکتر صحتی ، اوائل قاجار-پهلوی               - خانه رستگار ، پهلوی
-خانه اردوبادی ، پهلوی اول                           -خانه امیر ارشد ، قاجاریه
-خانه ساوجبلاغی ، پهلوی اول                         -خانه حیدر زاده ، قاجاریه
-خانه گنجعلی زاده ، پهلوی اول                       -خانه سرخه ای ، قاجاریه
-خانه لاله ای ، اوائل پهلوی                           -خانه شربت اوغلی ،
-خانه بلورچیان                                           -خانه گنجه ای زاده ، قاجاریه
-خانه نیشابوری ، اواخر پهلوی اول                 -خانه ثقه الاسلام ، پهلوی
-خانه رحیمی ، قاجاریه                                 -خانه حداد ، اواخر قاجار
-خانه کاوه ، قاجاریه                                   -خانه کمپانی ، پهلوی اول
-خانه نقشینه ،قاجاریه                                 -خانه صدقیان ، قاجاریه
-خانه ، مجتهدی ، قاجار و پهلوی اول               -خانه صرافلار ، قاجاریه و پهلوی اول
-خانه سیلاب ، قاجاریه                               -خانه حاج شیخ ، قاجاریه
-خانه حسین زاده (یاشار) ، قاجاریه               -خانه ختایی ،اوائل صفویه واواخر قاجار
-خانه صلح جو ، قاجاریه                           -خانه معبودی ، قاجاریه

...

پاورپوینت شرح دوره پهلوی

خرید و دانلود در پایین صفحه

تعداد اسلاید:25

الف) معماری:

معماری دوران پهلوی را باید به چند دوره و چندین بخش تقسیم کرد. نخست دوره‌ی پهلوی اول، که خود دو بخش بزرگ یکی از آغاز تا سال 1310 هجری شمسی؛ و دیگری از سال 20-1310 و خروج او از ایران، دارد. در بخش اول سه گرایش بزرگ را می توان تمیز داد:

معماری متّکی بر دوران پیش از اسلام؛ معماری متّکی به معماری اسلامی ایران؛ معماری تقلیدی از باختر زمین. و در این میان نیز یک گونۀ تلفیقی و التقاطی، به ویژه در خانه‌های مسکونی به وجود آمد.

درآغاز ظهور پهلوی و پایان قاجاریان، هنوز معمارانی بودند که شیوۀ قاجاری را ادامه می دادند، که همان معماران سنّتی نام دارند. بیشتر آنها تا اواخر دوران پهلوی نخست نیز در قیدِ حیات بودند و در ساختن و تزیین و آذین گری کاخهای پهلوی شرکت داشتند. این گروه را می توان به سه نسل منقسم کرد:

نسل اول معماران دوران قاجار و پیش از مشروطیّت هستند که در رأس آنان "حسن قمی فقیه" و "مجتهد"، قرار می گیرد، که "ایوان حضرت معصومه"، تیمچۀ بزرگ اول بازار قم با یزدی بندی‌های نفیسش و گلدسته‌های حضرت معصومه از آثار اوست؛ و سپس "استاد رستم بروجردی" که از او «رسمی» سردر سبزه میدان تهران به یادگار مانده؛ و "استاد فتحعلی شیرازی" که مقرنس سردر مدرسۀ سپهسالار از او است.

ممکن است متنی که در اینجا  نوشته شده است کمی به هم ریخته باشد اما در فایل  دانلودی مرتب می باشد

متن کامل را می توانید با فرمت پاورپوینت بعد از پرداخت وجه دانلود نمایید

فایل پاورپوینت قابل ویرایش میباشد

تعداد اسلاید:25
قیمت با تخفیف ویژه:4900
اگر نمیدانید چگونه خرید کنید اینجا کلیک نمایید
ایمیل پشتیبانی :[e-mail]